Ե Ր Ր Ո Ր Դ  Բ Ա Ժ Ա Ն Մ ՈՒ Ն Ք

ԵՐԱՆՈՍՅԱՆԸ ԵՎ ԱՅԼՔ ԸՆԴԴԵՄ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ

(Գանգատ թիվ 13916/06)

ՎՃԻՌ

ՍՏՐԱՍԲՈՒՐԳ

20 հուլիսի 2010 թ.

ՎԵՐՋՆԱԿԱՆ

20/10/2010

Սույն վճիռը վերջնական է դարձել Կոնվենցիայի 44-րդ հոդվածի 2-րդ կետի համաձայն։ Այն կարող է ենթարկվել խմբագրական փոփոխությունների։

Երանոսյանը և այլք ընդդեմ Հայաստանի գործով,

Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանը (Երրորդ բաժանմունք), հանդես գալով Պալատի հետևյալ կազմով`

Ժոզեփ Քասադևալ [Josep Casadevall]` Նախագահ,

Էլիզաբեթ Ֆուրա [Elisabet Fura],

Բոշտյան Մ. Զուպանչիչ [Boštjan M. Zupančič],

Ալվինա Գյուլումյան [Alvina Gyulumyan],

Ինետա Զիմելե [Ineta Ziemele],

Լուիս Լոպես Գեռա [Luis López Guerra],

Էն Փաուեր [Ann Power]՝ դատավորներ,

և Սանտյագո Քուեսադա [Santiago Quesada]՝ Բաժանմունքի քարտուղար,

2010 թվականի հունիսի 29-ին անցկացնելով դռնփակ խորհրդակցություն,

կայացրեց հետևյալ վճիռը, որն ընդունվեց նույն օրը.

ԸՆԹԱՑԱԿԱՐԳԸ

1. Սույն գործը հարուցվել է «Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին» կոնվենցիայի (Կոնվենցիա) 34-րդ հոդվածի համաձայն Հայաստանի ութ քաղաքացիներ պրն Վահան Երանոսյանի, պրն Վարդան Երանոսյանի, տկն Ռուզաննա Երանոսյանի, պրն Տարոն Երանոսյանի, տկն Սյուզաննա Երանոսյանի, պրն Արսեն Գրիգորյանի, տկն Լիլիթ Գրիգորյանի և տկն Սիրանուշ Խաչատրյանի (դիմումատուներ) կողմից ընդդեմ Հայաստանի Հանրապետության՝ 2006 թվականի մարտի 21-ին Դատարան ներկայացված գանգատի (թիվ 13916/06) հիման վրա։

2. Դիմումատուներին ներկայացրել է Երևանում գործող իրավաբան պրն Գ. Մարգարյանը։ Հայաստանի Հանրապետության կառավարությունը (Կառավարություն) ներկայացրել է Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանում Հայաստանի Հանրապետության կառավարության լիազոր ներկայացուցիչ պրն Գ. Կոստանյանը:

3. 2007 թվականի սեպտեմբերի 28-ին Երրորդ բաժանմունքի նախագահը որոշել է գանգատի մասին ծանուցել Կառավարությանը: Որոշվել է նաև գանգատի ըստ էության քննությունն իրականացնել դրա ընդունելիության հարցի քննության հետ միաժամանակ (29-րդ հոդվածի 3-րդ կետ):

ՓԱՍՏԵՐԸ

I. ԳՈՐԾԻ ՓԱՍՏԱԿԱՆ ՀԱՆԳԱՄԱՆՔՆԵՐԸ

4. Դիմումատուները ծնվել են համապատասխանաբար՝ 1976 թվականին, 1975 թվականին, 1971 թվականին, 2001 թվականին, 2004 թվականին, 1994 թվականին, 1999 թվականին, 1978 թվականին և ապրում են Երևան քաղաքում:

5. Դիմումատուներն իրենց պնդմամբ Երևան քաղաքի Բուզանդի 15 հասցեում գտնվող 60.2 քառ. մետր մակերեսով տան նկատմամբ ունեցել են բնակելի տարածության օգտագործման իրավունք: Տունը սեփականության իրավունքով պատկանել է իրենց ընտանիքի անդամ Ա.Ե.-ին: Կառավարությունը վիճարկել է այս պնդումը և նշել, որ միայն դիմումատուներ Վահան Երանոսյանը, Վարդան Երանոսյանը, Ռուզաննա Երանոսյանը և Սիրանուշ Խաչատրյանն են ունեցել նման իրավունք, մինչդեռ մնացած դիմումատուները, որոնք եղել են անչափահասներ, միայն ունեցել են քննարկվող տանը բնակվելու իրավունք:

6. 2002 թվականի օգոստոսի 1-ին Կառավարությունն ընդունել է թիվ 1151-Ն որոշումը, որով հաստատել է Երևանի Կենտրոն թաղային համայնքի վարչական սահմանում կառուցապատման ծրագրերի իրականացման նպատակով պետության կարիքների համար վերցվող անշարժ գույքի (հողամասեր, շենքեր և շինություններ) օտարման գոտիները՝ 345 000 քառ. մետր ընդհանուր մակերեսով: Բուզանդի փողոցը ներառված է եղել օտարման այդ գոտիներում ընդգրկված փողոցների ցանկում:

7. 2004 թվականի հունիսի 17-ին Կառավարությունն ընդունել է որոշում, որով [Երևանի քաղաքապետին] թույլատրվել է Բուզանդի փողոցի հատվածներից մեկի վերաբերյալ (որը պետք է վերանվանվեր Գլխավոր պողոտա) կառուցապատման իրավունքի պայմանագիր կնքել մասնավոր ընկերություններից մեկի՝ «Վիզկոն» ՍՊԸ-ի հետ:

8. 2004 թվականի հոկտեմբերի 1-ին «Վիզկոն» ՍՊԸ-ի և Երևանի քաղաքապետարանի միջև կնքվել է պայմանագիր, որով, inter alia (ի թիվս այլնի), վերջինիս իրավունք է վերապահվել ուղղակիորեն բանակցել օտարման ենթակա գույքի սեփականատերերի հետ, իսկ բանակցությունների ձախողման դեպքում՝ պետության անունից հայց հարուցել դատարան՝ այդ գույքի հարկադիր օտարման պահանջով:

9. Պարզվել է, որ 2005 թվականի հունիսի 8-ի գրությամբ «Վիզկոն» ՍՊԸ-ն դիմումատուներին տեղեկացրել է, որ քննարկվող տունը գտնվում է Գլխավոր պողոտայի տարածքի օտարման գոտում և պետք է վերցվի պետության կարիքների համար: Այնուհետև, պարզվել է, որ յուրաքանչյուր դիմումատուի առաջարկվել է 2 000 ԱՄՆ դոլարին համարժեք փոխհատուցում:

10. Ինչպես պարզվել է, դիմումատուները չեն ընդունել այդ առաջարկը:

11. Չպարզված օրը «Վիզկոն» ՍՊԸ-ն պետության անունից հայց է հարուցել դիմումատուների դեմ՝ նրանց՝ բնակելի տարածության օգտագործման իրավունքը դադարեցնելու և նրանց վտարելու պահանջով:

12. 2005 թվականի հունիսի 30-ին Երևան քաղաքի Կենտրոն և Նորք-Մարաշ համայնքների առաջին ատյանի դատարանը բավարարել է «Վիզկոն» ՍՊԸ-ի հայցը՝ դադարեցնելով դիմումատուների օգտագործման իրավունքը և յուրաքանչյուրին շնորհելով փոխհատուցում՝ 2 000 ԱՄՆ դոլարին համարժեք ՀՀ դրամի չափով: Դատարանն իր որոշումը հիմնավորել է ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 218-րդ հոդվածի 1-ին մասով:

13. 2005 թվականի հուլիսի 15-ին դիմումատուները վերաքննիչ բողոք են ներկայացրել:

14. 2005 թվականի օգոստոսի 8-ին ՀՀ քաղաքացիական գործերով վերաքննիչ դատարանը բավարարել է «Վիզկոն» ՍՊԸ-ի պահանջը նույն հիմքերով, ինչ համայնքի դատարանը:

15. 2005 թվականի օգոստոսի 22-ին դիմումատուները ներկայացրել են վճռաբեկ բողոք, որում նրանց կողմից կատարվել է լրացում 2005 թվականի սեպտեմբերի 19-ին:

16. 2005 թվականի սեպտեմբերի 23-ին ՀՀ վճռաբեկ դատարանը մերժել է դիմումատուների բողոքը:

II. ՀԱՄԱՊԱՏԱՍԽԱՆ ՆԵՐՊԵՏԱԿԱՆ ՕՐԵՆՍԴՐՈՒԹՅՈՒՆԸ

17. Բնակելի տարածության օգտագործման իրավունքի վերաբերյալ ներպետական օրենսդրության համապատասխան դրույթների համառոտ շարադրանքը տե՛ս Մինասյանը և Սեմերջյանն ընդդեմ Հայաստանի [Minasyan and Semerjyan v. Armenia] գործով վճիռը (թիվ 27651/05, §§36-43, 2009 թվականի հունիսի 23):

18. Տվյալ ժամանակահատվածում գործող Քաղաքացիական օրենսգրքի 218-րդ հոդվածի 1-ին մասով նախատեսված է եղել, որ հողամասը սեփականատիրոջից կարող է վերցվել պետության կամ համայնքի կարիքների համար՝ դրա գինը հատուցելու միջոցով: Կախված այն բանից, թե ում կարիքների համար է վերցվում հողամասը, դրա գինը հատուցում է պետությունը կամ համայնքը:

ԻՐԱՎՈՒՆՔԸ

I. ԹԻՎ 1 ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅԱՆ 1-ԻՆ ՀՈԴՎԱԾԻ ԵՆԹԱԴՐՅԱԼ ԽԱԽՏՈՒՄԸ

19. Դիմումատուները բողոքել են, որ իրենց գույքից զրկելը հանգեցրել է Թիվ 1 արձանագրության 1-ին հոդվածով սահմանված երաշխիքների խախտման, համաձայն որի՝

«Յուրաքանչյուր ֆիզիկական կամ իրավաբանական անձ ունի իր գույքից անարգել օգտվելու իրավունք: Ոչ ոքի չի կարելի զրկել իր գույքից, բացառությամբ ի շահ հանրության և այն պայմաններով, որոնք նախատեսված են օրենքով ու միջազգային իրավունքի ընդհանուր սկզբունքներով:

Նախորդ դրույթները, այնուամենայնիվ, չեն խոչընդոտում պետության՝ այնպիսի օրենքներ կիրառելու իրավունքը, որոնք այն անհրաժեշտ է համարում ընդհանուր շահերին համապատասխան, սեփականության օգտագործման նկատմամբ վերահսկողություն իրականացնելու կամ հարկերի կամ մյուս գանձումների կամ տուգանքների վճարումն ապահովելու համար»:

Ա. Կողմերի փաստարկները

20. Կառավարությունը պնդել է, որ դիմումատուների բողոքը ratione materiae (առարկայական ընդհատության առումով) չի համապատասխանում Թիվ 1 արձանագրության 1-ին հոդվածի դրույթներին: Մասնավորապես, դիմումատուները չեն ունեցել գույք այդ հոդվածի իմաստով, քանի որ նրանք չեն ունեցել սեփականության իրավունք քննարկվող տան նկատմամբ: Տան միակ սեփականատերը եղել է երրորդ անձ՝ Ա.Ե-ն, մինչդեռ դիմումատուներն այդ տան նկատմամբ ունեցել են միայն բնակելի տարածության օգտագործման իրավունք, ինչը հավասարազոր է այնտեղ բնակվելու իրավունքին և չի կարող դիտարկվել «գույք» հասկացությանը համարժեք:

21. Ավելին, դիմումատուներ Տարոն Երանոսյանը, Սյուզաննա Երանոսյանը, Արսեն Գրիգորյանը և Լիլիթ Գրիգորյանը նույնիսկ չեն ունեցել առանձին օգտագործման իրավունք, քանի որ նրանք [այդ ժամանակ] եղել են անչափահաս և «Երեխաների իրավունքների մասին» ՀՀ օրենքի 16-րդ հոդվածի ուժով միայն ունեցել են այդ տանն իրենց ծնողների (մյուս դիմումատուների) հետ համատեղ բնակվելու իրավունք: Այսպիսով, դիմումատուների բողոքը դուրս է Թիվ 1 արձանագրության 1-ին հոդվածի գործողության շրջանակներից:

22. Դիմումատուները սահմանված ժամկետում չեն ներկայացրել իրենց դիտարկումները՝ [գանգատի] ընդունելիության և ըստ էության քննության վերաբերյալ:

Բ. Դատարանի գնահատականը

1. Ընդունելիությունը

23. Դատարանը համարում է, որ Թիվ 1 արձանագրության 1-ին հոդվածի դրույթներին դիմումատուների բողոքի անհամապատասխանության հարցի վերաբերյալ Կառավարության առարկությունը սերտորեն կապված է դիմումատուների՝ տվյալ հոդվածի համաձայն ներկայացված բողոքի էության հետ, ուստի այն պետք է միացվի գործի ըստ էության քննությանը:

24. Դատարանը նշում է, որ դիմումատուների՝ Թիվ 1 արձանագրության 1-ին հոդվածի համաձայն ներկայացված բողոքը, Կոնվենցիայի 35-րդ հոդվածի 3-րդ կետի իմաստով, ակնհայտ անհիմն չէ: Դատարանն այնուհետև նշում է, որ այն անընդունելի չէ որևէ այլ հիմքով: Հետևաբար, այն պետք է հայտարարվի ընդունելի:

2. Ըստ էության քննությունը

ա) Արդյոք տեղի է ունեցել միջամտություն գույքից օգտվելու իրավունքին

25. Դատարանը նշում է, որ Կառավարության պնդմամբ դիմումատուները Թիվ 1 արձանագրության 1-ին հոդվածի իմաստով չեն ունեցել «գույք»: Դատարանն այնուհանդերձ նշում է, որ ինչպես արդեն պարզել է, բնակելի տարածության օգտագործման իրավունքը տվյալ հոդվածի իմաստով «գույք» է (տե՛ս Մինասյանը և Սեմերջյանն ընդդեմ Հայաստանի գործը՝ վերևում հիշատակված, § 56):

26. Ինչ վերաբերում է հատկապես դիմումատուներ Տարոն Երանոսյանին, Սյուզաննա Երանոսյանին, Արսեն Գրիգորյանին և Լիլիթ Գրիգորյանին, ապա Դատարանը նշում է, որ Կառավարության պնդումը չի հիմնավորվում ներպետական դատարանների եզրահանգումներով, որոնք գտել են, որ բոլոր դիմումատուներն ունեցել են բնակելի տարածության օգտագործման իրավունք, և որոնք որոշել են դադարեցնել այդ իրավունքը հատուցում վճարելու միջոցով:

27. Դատարանը եզրակացնում է, որ սույն գործով բոլոր դիմումատուներն ունեցել են քննարկվող տան նկատմամբ բնակելի տարածության օգտագործման իրավունք, և այդ իրավունքի դադարեցումը՝ Երևան քաղաքի կենտրոնում կառուցապատման ծրագրեր իրականացնելու նպատակով, համարվում է գույքից զրկելու միջոցով կատարված միջամտություն դիմումատուների՝ գույքից անարգել օգտվելու իրավունքին (նույն տեղում, §§ 59 և 61): Հետևաբար, Թիվ 1 արձանագրության 1-ին հոդվածի դրույթներին դիմումատուների բողոքի անհամապատասխանության վերաբերյալ Կառավարության առարկությունը պետք է մերժվի:

բ) Արդյոք գույքի նկատմամբ դիմումատուների իրավունքին կատարված միջամտությունը եղել է հիմնավորված

28. Դատարանը վերահաստատում է, որ Թիվ 1 արձանագրության 1-ին հոդվածի առաջնային և կարևորագույն պահանջն այն է, որ պետական մարմինների միջամտությունը գույքից անարգել օգտվելու իրավունքին պետք է լինի օրինական. առաջին պարբերության երկրորդ նախադասությամբ թույլատրվում է գույքից զրկելը միայն «այն պայմաններով, որոնք նախատեսված են օրենքով», իսկ երկրորդ պարբերությունը սահմանում է, որ պետությունն իրավասու է սեփականության օգտագործման նկատմամբ իրականացնելու վերահսկողություն՝ «օրենքներ» կիրառելու միջոցով: Ավելին, օրենքի գերակայությունը՝ որպես ժողովրդավարական հասարակության հիմնարար սկզբունք, ներհատուկ է Կոնվենցիայի բոլոր հոդվածներին (տե՛ս Հունաստանի նախկին թագավորը և այլք ընդդեմ Հունաստանի [ՄՊ] [Former King of Greece and Others v. Greece [GC]], թիվ 25701/94, §79, ՄԻԵԴ 2000-XII):

29. Դատարանը, այնուհետև, վերահաստատում է, որ «այն պայմաններով, որոնք սահմանված են օրենքով» արտահայտությունն առաջին հերթին ենթադրում է համապատասխանաբար մատչելի, բավականաչափ հստակ և կանխատեսելի ներպետական իրավական նորմերի առկայությունն ու դրանց պահպանումը (տե՛ս Լիտգոուն և այլք ընդդեմ Միացյալ Թագավորության [Lithgow and Others v. the United Kingdom],1986 թվականի հուլիսի 8, §110, շարք Ա թիվ 102. Հենթրիխն ընդդեմ Ֆրանսիայի [Hentrich v. France],1994 թվականի սեպտեմբերի 22, §42, շարք Ա թիվ 296-A, և Բեյելերն ընդդեմ Իտալիայի [ՄՊ] [Beyeler v. Italy [GC]], թիվ 33202/96, §109, ՄԻԵԴ 2000-I):

30. Դատարանը նշում է, որ նախկինում այն ուսումնասիրել է բողոք, որը վերաբերել է Երևան քաղաքի կենտրոնում կառուցապատման ծրագրեր իրականացնելու նպատակով դատարանների կողմից օգտագործման իրավունքի դադարեցմանը՝ Քաղաքացիական օրենսգրքի 225-րդ հոդվածի հիմքով, և գտել է, որ գույքի նկատմամբ դիմումատուների իրավունքին կատարված այդպիսի միջամտությունը եղել է կամայական և անօրինական (տե՛ս Մինասյանի և Սեմերջյանի գործը՝ վերևում հիշատակված, §75-76):

31. Դատարանը նշում է, որ սույն գործում քննարկվող տան նկատմամբ դիմումատուների օգտագործման իրավունքը դատարանների կողմից դադարեցվել է միևնույն նպատակով՝ չնայած այն հանգամանքին, որ հղում է կատարվել Քաղաքացիական օրենսգրքի 218-րդ հոդվածի 1-ին մասին: Դատարանը, այնուամենայնիվ, նշում է, որ տվյալ հոդվածով սահմանվում է բացառապես հողամասի նկատմամբ սեփականության իրավունքի դադարեցման հնարավորությունը, և այն որևէ նշում չի պարունակում բնակելի տարածության օգտագործման իրավունքի դադարեցման վերաբերյալ (տե՛ս վերևում՝ 18-րդ պարբերությունը): Ուստի, դիմումատուների օգտագործման իրավունքը դադարեցվել է այն իրավական նորմերի հիման վրա, որոնք կիրառելի չեն եղել նրանց գործի նկատմամբ: Դատարանը համարում է, որ օգտագործման իրավունքի նման դադարեցումը անխուսափելիորեն կհանգեցներ անկանխատեսելի կամ կամայական հետևանքների և դիմումատուներին կզրկեր իրենց իրավունքների արդյունավետ պաշտպանությունից: Հետևաբար, նման իրավական հիմնավորմամբ միջամտությունը դիմումատուների՝ գույքից օգտվելու իրավունքին չի կարող բնութագրել այլ կերպ, քան որպես կամայական և անօրինական միջամտություն (տե՛ս, mutatis mutandis (համապատասխան փոփոխություններով), Մինասյանի և Սեմերջյանի գործը՝ վերևում հիշատակված, §75-76):

32. Նման եզրակացությամբ ոչ նպատակահարմար է դառնում հավաստիանալ՝ հասարակության գերակա հանրային շահի և անհատի հիմնարար իրավունքների պաշտպանությանը ներկայացվող պահանջների միջև արդարացի հավասարակշռություն ապահովված լինելու հարցում (տե՛ս Սպորոնգը և Լոնրոթն ընդդեմ Շվեդիայի [Sporrong and Lonnroth v. Sweden],1982 թվականի սեպտեմբերի 23, § 69, շարք Ա թիվ 52, և Իատրիդիսն ընդդեմ Հունաստանի [ՄՊ] [latridis v. Greece [GC]], թիվ 31107/96, §62, ՄԻԵԴ 1999-II):

33. Հետևաբար, տեղի է ունեցել Թիվ 1 արձանագրության 1-ին հոդվածի խախտում:

II. ԿՈՆՎԵՆՑԻԱՅԻ ՄՅՈՒՍ ԵՆԹԱԴՐՅԱԼ ԽԱԽՏՈՒՄՆԵՐԸ

34. Դիմումատուները, այնուհետև, բողոքել են, որ իրենց գույքից զրկելը հանգեցրել է նաև Կոնվենցիայի 8-րդ հոդվածի խախտման, և որ դատական վարույթն իրականացվել է Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածով սահմանված՝ արդար դատաքննության իրավունքի երաշխիքների խախտմամբ:

35. Դատարանը, հաշվի առնելով իր տրամադրության տակ եղած բոլոր նյութերը, և այնքանով, որքանով այս բողոքների քննությունն իր իրավասության շրջանակներում է, գտնում է, որ դրանցում չի արձանագրվում Կոնվենցիայով և դրան կից արձանագրություններով նախատեսված իրավունքների և ազատությունների որևէ խախտում: Հետևաբար, Կոնվենցիայի 35-րդ հոդվածի 3-րդ և 4-րդ կետերի համաձայն, գանգատի այս մասը պետք է մերժվի՝ ակնհայտ անհիմն լինելու հիմքով:

III. ԿՈՆՎԵՆՑԻԱՅԻ 41-ՐԴ ՀՈԴՎԱԾԻ ԿԻՐԱՌՈՒՄԸ

36. Կոնվենցիայի 41-րդ հոդվածի համաձայն`

«Եթե Դատարանը գտնում է, որ տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի կամ դրան կից արձանագրությունների խախտում, իսկ համապատասխան Բարձր պայմանավորվող կողմի ներպետական իրավունքն ընձեռում է միայն մասնակի հատուցման հնարավորություն, ապա Դատարանը որոշում է, անհրաժեշտության դեպքում, տուժած կողմին արդարացի փոխհատուցում տրամադրել»:

37. Արդարացի փոխհատուցման վերաբերյալ պահանջը դիմումատուները ներկայացրել են Դատարանի կողմից սահմանված ժամկետից հետո: Համապատասխանաբար, Դատարանը համարում է, որ այդ կապակցությամբ որևէ գումար շնորհելու հիմքեր առկա չեն (տե՛ս, օրինակ, «Վեսթ Աս» հեռուստաընկերությունը և Ռոգալանդ Պենսյոնիստպարտին ընդդեմ Նորվեգիայի [TV Vest АS and Rogaland Pensjonistparti v. Norway],թիվ 21132/05, § 80, 2008 թվականի դեկտեմբերի 11, և Մարուզակն ընդդեմ Լեհաստանի [Maruszak v. Poland],թիվ 11253/07, § 62, 2009 թվականի հուլիսի 7):

ԱՅՍ ՀԻՄՆԱՎՈՐՄԱՄԲ ԴԱՏԱՐԱՆԸ ՄԻԱՁԱՅՆ՝

1. Որոշում է Թիվ 1 արձանագրության 1-ին հոդվածի մասով դիմումատուների ներկայացրած բողոքներն այդ հոդվածի դրույթներին չհամապատասխանելու վերաբերյալ Կառավարության առարկությունը միացնել գործի ըստ էության քննությանը և մերժել այն.

2. Հայտարարում է դիմումատուներին գույքից զրկելու վերաբերյալ բողոքն ընդունելի՝ Թիվ 1 արձանագրության 1-ին հոդվածի համաձայն, իսկ գանգատը մնացած մասով՝ անընդունելի.

3. Վճռում է, որ տեղի է ունեցել Թիվ 1 արձանագրության 1-ին հոդվածի խախտում.

4. Վճռում է, որ դիմումատուներին որպես արդարացի փոխհատուցում որևէ գումար շնորհելու հիմքեր առկա չեն:

Կատարված է անգլերենով և գրավոր ծանուցվել է 2010 թվականի հուլիսի 20-ին՝ համաձայն Դատարանի կանոնակարգի 77-րդ կանոնի 2-րդ և 3-րդ կետերի: